கால்பந்து பைத்தியம் - Qatar FIFA 2022

 

போன மாசம் நவம்பர் 20ம் தேதிலேந்து இங்க தோஹால உலககோப்பை கால்பந்தாட்டம் நடக்கர்து. எனக்கும் கால்பந்துக்கும் ஒரு ஸ்னானப்ராப்தியும் கிடையாது. இங்க இருக்கரவாளுக்கு தெரிஞ்சது Football  எனக்கு தெரிஞ்சது எல்லாம் வெறும் Food balls (குலாப்ஜாமூன், மாலாடு,ரசகுல்லா,பருப்புருண்டை குழம்பு & Etc)  இருந்தாலும் ‘ஊர்ல கல்யாணம் மார்ல சந்தனம்’னு இருக்கும் எனக்கு எங்காத்துலையே விஷேஷம்னா சும்மா இருக்க முடியுமா.  இங்க இருக்கரவாளுக்கு கால்பந்துன்னா ஒரே பைத்தியம். இந்த ஊர் பைத்தியங்களையே சமாளிக்கமுடியாதுன்னா உலகத்துல இருக்கர எல்லா ஊர் பைத்தியமும் கடந்த ஒரு மாசமா இங்க தான் கூடி கும்மியடிச்சுண்டு இருக்கா. என்னை தூக்கி ஒரு ரயில்வே ஸ்லேஷன்ல ஒருமாசத்துக்கு ஸ்பெஷல் டூட்டி போட்டுட்டா. 'ரயிவே ஸ்டேஷன்ல என்னடா ஜோலி?'னு எங்க அம்மா போன்ல கேட்டா. ‘ப்ளாட்பாரத்துல நிக்கரவா எல்லாரையும் ரயிலுக்குள்ள ஏத்தி விடனும் ரயிலுக்குள்ள இருக்கரவாளை இது அவா இறங்க வேண்டிய ஸ்டேஷனே இல்லைனு சொன்னாலும் விடாம கீழ இறக்கிவிடனும், எல்லாத்தையும் விட முக்கியமா புதுசா வந்தவாளுக்கு வழி சொல்லனும்’னு சொன்னேன். பொதுவா கல்லிடைகுறிச்சிகாராளுக்கு இந்த வழி சொல்லர்து & விலாசம் சொல்லர்து எல்லாம் ரொம்ப பிடிச்ச விஷயம். சுகமா காத்தால தாமிரபரணில ஸ்னானம் பண்ணிட்டு வாசல் திண்ணைல உக்காசுண்டு ‘எங்கேந்து வந்துருக்கேள்? யாராத்துக்கு போரேள்? என்ன ஜோலியா வந்துருக்கேள்?’னு வரிசையா கேள்வி கேக்கர்துன்னா ரொம்ப பிடிக்கும். அதுல இருக்கர சுவாரசியம் வேற எதுல இருக்கு சொல்லுங்கோ!

 விலாசம் சொல்லர்து சாதாரண விஷயம் கிடையாது. வந்து இருக்கும் பாதிபேருக்கு இங்கிலிஷ் தெரியாது பிரன்ஞ் ஜெர்மன் ஜாப்பனிஸ் ஸ்பானிஷ்னு நமக்கு தெரியாத எல்லா பாஷைலையும் பேசுவா. ஒரு பிரஞ்சுக்காரன் போஞ்சூர் போஞ்சூர்னு சொல்லரனே தவிர மேல விஷயம் என்னனே சொல்லமாட்டேன்கரான். நானும் பெண்களூர்ல வெச்சு கத்துண்ட ஓட்டை பிரஞ்சை வச்சு என்னவெல்லாமோ கேட்டாச்சு ஒரு பயனும் இல்லை. மறுபடியும் 'போஞ்சூர்/மூஞ்சூர்'னு வந்து நிக்கரான். கடைசில பாத்தா அவரோட ஆத்துக்காரி அடுத்த ரயில்ல வராளாம் ‘அவாளுக்கு காத்துண்டு நிக்கரேன்’னு சொன்னார். “தங்கமணிக்கு காத்துண்டு இருக்கரவனை தடிபோட்டு கிளப்பினாளும் ஒரு அடி நகரமாட்டான். சொன்ன இடத்துல நிக்கலைனா அப்புறம் என்ன ஆகும்னு அவனுக்கு தெரியும்!”னு சொல்லிட்டு மத்தவாளை போக சொன்னேன். ‘என் இனமடா நீ!’னு அவரை பாத்து சொல்லனும் போல இருந்தது. ஜப்பான்காரனுக்கு பேச ஆரம்பிக்கர்துக்கு முன்னாடி மூனு நமஸ்காரம், பேசும் போது நடுல ரெண்டு நமஸ்காரம் அப்புறம் முடிச்சதுக்கு அப்புறம் மூனு நமஸ்காரம் பண்ணனும். ரொம்ப மரியாதையான மனுஷா. நமக்குதான் பெண்டு கழண்டுரும்.

 

இந்த கூத்து போதாதுனு எனக்கு பேச்சாட்டு துணைக்கு ஒரு இங்கிலிஷ்காரனையும் இதே ஸ்டேஷன்ல போட்டுருக்கா. அப்பிடியே போடர்தா இருந்தாலும் ஒரு லெபனான் லேடியோ இல்லைனா ஸ்பெயின்காரியையோ போட்டா கொஞ்சம் கலகலப்பா இருக்கும் வேலையும்(அதாவது ஸ்டேஷன் வேலை) கொஞ்சம் சுவாரசியமா இருக்கும். ‘ஆம்பிளையும் ஆம்பிளையும் காம்பினேஷன் நன்னா இருக்காதுடா கடன்காரா’னு எச் ஆர் கிட்ட சொன்னா கேட்டாதானே. அந்த வெள்ளைகாரனுக்கு பதில்சொல்லும்போதெல்லாம் வாய்ல ஒரு பொருவிலங்கா உருண்டையை போட்டுண்டு பேசவேண்டியிருக்கு. இல்லைனா 'பர்டன் பர்டன்'னு சொல்லி கழுத்தை அறுக்கரான்.  நீதான்டாப்பா எனக்கு பெரிய Burdenநு மனசுக்குள்ள சொல்லிப்பேன். ‘ராணி எலிசபத் இப்படி திடீர்னு அல்ப ஆயுசுல போயிட்டாளே உனக்கு எத்தனை நாள் சீதகம்? கோத்ர தாயாதியா?’னு துக்கம் விசாரிச்சேன். அவனும் ‘இப்படி திடீர்னு போவானு யாரும் எதிர்பாக்கலை! என்ன பண்ணமுடியும் எல்லாரும் ஒரு நாள் பகவான்கிட்ட போய்தானே ஆகனும்’னு இங்கிலிஷ்ல சொன்னான். கத்தார்காராளை விட மலையாளத்துகாராளைதான் கைலையே பிடிக்க முடியலை. என்னவோ அவா ஊர்ல எல்லாம் நடக்கரமாதிரி அவர்கள் போடும் சீன் தாங்கமுடியலை. “ஞான் நேற்று ராவுல மெஸ்ஸியை கண்டு! நாளை ரொனால்டொவை காணும்”னு இங்க இருந்து கேரளாவுக்கு போன் போட்டு அவா பண்ணும் அலப்பரைக்கு அளவே இல்லை கேட்டேளா? அதுவும் மலையாள சேச்சிகள் படுத்தரபாடு இருக்கே . ஊர்ல இல்லாத கம்பூனிஷ்டை கட்டிண்டு அழற மாதிரி இந்த சேட்டன்களுக்கு கிரிக்கட்டை விட கால்பந்து பிராந்து (பைத்தியம்) ரொம்ப அதிகம். ஸ்டேஷன்ல உக்காந்துண்டு ஒரு சேட்டன் வாய்ஸ் கால்ல கேரளால இருக்கும் அவரோட ஆத்துக்காரியோட பயங்கர சண்டை “ஞான் இவ்விடே ஒருபாடு பிசி கேட்டோ! ஞனக்கு சம்சாரிக்க இஷ்டமில்லடி! கால் கட்செய்யடி!”னு ஆரம்பிச்சு கத்த ஆரம்பிச்சுட்டார். சிவசிவா ராமராமா! அவரை சமாதானம் பண்ணர்துக்குல்ல போதும் போதும்னு ஆயிடுத்து. ‘ஆத்துக்காரி கிட்ட எதுக்கு தேவையில்லாம சண்டை’னு வெள்ளைக்காரன் என்னோட காதுல மெதுவா சொன்னான். ‘சண்டை ஆரம்பிக்கும்போதே சேட்டன் கால் கட்பண்ணிட்டார் அதுக்கு அப்புறம் மனசு சமாதானம் ஆகரவரைக்கும் இங்க கத்தி இருக்கார். சேச்சி மட்டும் நேர்ல நின்னா இவ்ளோ பேச்சு சேட்டனால பேச முடியுமா’னு கேட்ட உடனே. ‘சூப்பர் ஐடியா’னு வெள்ளைகாரன் வியந்தான். “வெள்ளைக்கார தம்பதிகளுக்குள்ள சண்டை வந்தா ரெடிகுளஸ்/குடிகுளஸ் என்னத்தையாவது அகராதியில் இல்லாத ரெண்டு கெட்ட வார்த்தையை சசிதரூர் மாதிரி திட்டிட்டு ரூம்ல போய் தனித்தனியா கதவை சாத்திண்டு சரக்கை அடிச்சுட்டு மல்லாக்க படுப்பேள் சண்டையும் சப்புனு முடிஞ்சுடும். ஆனா இந்தியாவுல இருக்கும் ரங்கமணிகள் அப்பிடி கிடையாதுனு சொன்னேன்.

 ஆரம்பத்துல ஒரு போட்டில அர்ஜன்டினாவை ஜெயிச்சுட்டு சவுதிஅரேபியாகாரனுக்கு தலைகால் புடிபடலை. ஒரே கத்தும் கூப்பாடுமா படுத்தி எடுத்துட்டான். தனுர் மாசத்து பஜனை கோஷ்டி மாதிரி எல்லாபயலும் வரும் போதே தாள வாத்தியம் கொட்டு பீப்பி சகிதமா வரான். ரயில்வே ஸ்டேஷன் உள்ள நுழையும் போதே ‘சரணு வேங்கட நாயகா!’னு வாசிக்க ஆரம்ப்பிச்சுருவா. சிலர் வேஷம் போட்டுண்டு வருவா. கிளி மாஞ்சாரோ பாட்டுக்கு ஆடின செட்டு அதே வேஷத்தோட அஹா அஹா!னு வந்துட்டா. இதெல்லாம் பரவாயில்லை ஒரு பிரெஞ்ச்காரன் கஷ்கத்துக்கு நடுல ஒரு சேவலை தூக்கிண்டு வந்துட்டான். கேட்டா போன மேட்ச்ல இந்த சேவல் சகிதமா வந்ததாலதான் ‘எங்க ஊர்’ போட்டில ஜெயிச்சதுனு சொல்றான். ஒரு பிரெஞ்ச்காரி அப்பிடியே ரெட் வெல்வட் கேக் மாதிரி வந்தா. அடா அடா அடா! மொத்த ஸ்டெஷனும் ஆ!னு வாயை பொளந்துண்டு பாத்தா. ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் வராத ரயிலுக்கு கொடி ஆட்ட ஆரம்பிச்சுட்டார். குரேஷியாகாரி மைதாமாவுல பண்ணின பொம்மையாட்டமா வந்தா. நான் டியூட்டில இருந்ததால எதையும் பாக்கலைனு தங்கமணிகிட்ட சொல்லிட்டேன். கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி எல்லாத்துக்கும் சரி சரினு மாப்பிள்ளையாத்துல சொல்லிட்டு ஜானுவாசம் அன்னிக்கு மைசூர் போண்டாவுக்கு பதிலா வாழக்காய் பஜ்ஜி போட்டு ஏமாத்தர மாதிரி முதல்ல சரக்கு இத்யாதிகள் எல்லாம் உண்டுனு சொல்லிட்டு கடைசி சமயத்துல ‘எங்க அத்திம்பேருக்கு ஹார்ட் ஆப்பிரேஷன் ஆயிருக்கு அதனால தீர்த்தவாரி கிடையாது, மைதானத்துல சுத்தபத்தமா இருங்கோ’னு இந்த ஊர் ராஜா சொல்லிட்டார். அது வேற எல்லா பயல்களுக்கும் செம கடுப்பு. என்ன ஆகுமோ ஏது ஆகுமோ!னு கொஞ்சம் பயமா இருந்தது. ஆனா இதுவரைக்கும் ஆண்டவன் புண்ணியத்தில் யாவரும் நலம்.

பலவிதமான அழுத்தங்களுக்கு நடுல கத்தார் இந்த போட்டியை  'வளர்ப்புமகன்' கல்யாணம் மாதிரி ஜாம்ஜாம்னு நடத்தரா. எல்லாம் நல்லபடியா செளக்கியமா முடியனும்.

பயணமும் ஊர் வம்பும் (Part 3)

 

நாம எதுல நிப்பாட்டினோம்? மஞ்சகலர் சுடிதார்.. இல்ல இல்ல இமிக்ரேஷன்ல நிப்பாட்டினோம். இமிக்ரேஷன்ல ரொம்ப நாழியா நின்னுட்டு லக்கேஞ் எடுக்க போனா அங்க அது பத்தாவது தடவையா கன்வேயர் பெல்டுல பிரதக்ஷினம் பண்ணின்டு இருக்கும். ஒருவேளை நமக்கு யோகம் நன்னா இருந்து இமிக்ரேஷன்ல சீக்கரம் முடிச்சு லக்கேஞ்சுக்கு வந்தா நம்ப பெட்டி மட்டும் வரவே வராது . அப்பிடியே வந்தாலும் நாலு பெட்டில கடைசி பெட்டி மட்டும் வராம நம்ப பொறுமையை சோதிக்கும். ஒரு வழியா கடைசி பெட்டியும் வந்து வெளில வந்து மச்சினன் கார்ல ஏறி மாமனாராத்துக்கு ஒரு வழியா போய் சேர்ந்தோம். என்னோட பழைய போஸ்ட்ல சொன்ன மாதிரி எங்க மாமியாராத்து மாடிப்படி பக்கத்துல நின்னு பாத்தாலே எல்லா ஏரோப்ளேனும் எந்த பக்கம் போகர்துன்னு நன்னா தெரியும். இன்னிக்கு கன்னியாகுமரியும் நெல்லையும் கொஞ்சம் லேட்டு போலருக்கேனு கல்லிடைல ரயில் விஷயமா மாமக்கள் சம்பஷனை பண்ணிக்கர மாதிரி இன்னிக்கி துபாய் வண்டி ஏது இன்னும் வரலை? கத்தார் ஏர்வேஸ் காலைலயே போயிட்டானே!னு எங்க மாமியார் சில சமயம் லெவல் காட்டுவா. அதே மாதிரியே ஏர் அரேபியா இறங்கி ரெண்டு மணி நேரத்துக்கு மேல ஆகர்தே? ஏது லேட்டு? பெட்டி வரலையா?னு ஜாரிச்சா. இறங்கர இடத்துல எங்க ஊர் மாமா ஒருத்தரை பாத்தேன் அதான் லேட்டுனு சொன்னேன். உங்க ஊர் மாமாவா? அப்ப நேரம் ஆகத்தான் செய்யும்னு சொல்லிட்டு போயிட்டா.

 

நலம் நலமறிய ஆவல்! மாதிரியான பரஸ்பர சம்பாஷனைகள் எல்லாம் முடிஞ்சது. அன்னிக்கு சாயங்காலமே கல்லிடைக்கு கிளம்பியாச்சு. வழக்கம் போல செல்வம் ஆம்னி பஸ்ல டிக்கெட் போட்டு இருந்தேன். தங்கமணிக்கு பஸ் அவ்ளோதூரம் பிடித்தமில்லை. காத்துவராது தண்ணிவரும்னு கொஞ்ச நேரம் முனகிட்டு அப்புறம் செளக்கியமா செட்டில் ஆயிட்டா. காலையில் கல்லிடை வந்தாச்சு. நாங்கள் ஊருக்கு போன நேரம் சில புண்ணியாத்மாக்கள் ஊர்ல இல்லை. அதனால கொஞ்சம் நிம்மதியா இருந்தது. முக்கியமா தெருக்காத்தான் மாமா & எக்ஸ்ரே மாமி. மச்சினன் பிள்ளைக்கு பாம்பேல பூணல்னு சொல்லிட்டு பாம்பே போயிருந்தாலாம். தெருக்காத்தான் மாமாவுக்கு தெரியாம தெருல யாரும் ..சு கூட போடமுடியாது. காத்தால ஆத்தங்கரைல குளிச்சுட்டு கிழக்க பாத்து திண்னைல உக்காந்தார்னா அவரோட பார்வைலேந்து யாரும் தப்ப முடியாது. யார் யாராத்துக்குள்ள போறா,எங்கேந்து வந்தா,யாரு யாரு கூட பேசறா போன்ற உலக அமைதிக்கு தேவையான அனைத்து சமாசாரங்களுக்கும் மாமா  தான் அத்தாரிட்டி. அவாத்து மாமி புதுசா யாராவது வந்தா அவாளை மேலேந்து கீழ பார்வையாலையே ஒரு எக்ஸ்ரே எடுப்பா. அதோட சோலி முடிஞ்சது. வடிவேல் ஒரு படத்துல சொல்லுவாரே நான் பாத்தாலே பத்திண்டு எரியும்னு அதுக்கு கொஞ்சமும் சளைச்சது இல்லை நம்ப மாமியோட பார்வை. இதுல வேடிக்கை என்னான்னா மாமியோட பார்வைக்கு எல்லாரும் பயந்து நடுங்கிண்டு இருக்கும் போது அந்த மாமி என்னடான்னா காத்தால ரேஷன் கடைக்கு போகும் போது “எதிர்தாப்ல அவதான் வந்தா! ரேஷன் கடைல ஜீனி இல்லைனு சொல்லிட்டான்! போனதே வேஸ்ட்!”னு இன்னோரு மாமியை பாத்து ஆவலாதி சொல்லிண்டு இருப்பா.  ‘செளக்கியமா இருக்கியா’னு போன தடவை கேட்டா. ‘இதுவரைக்கும் செளக்கியம் தான் இதுக்கப்பரம் ஸ்வாமிதான் காப்பாத்தனும்’னு சொல்லிட்டு வந்தேன். நல்லவேளை மாமா & மாமி ரெண்டு பேரும் இல்லாததால கொஞ்சம் நிம்மதியா நடமாடமுடிஞ்சது.

 எங்கையுமே கூட்டிண்டு போகலைனு தங்கமணி எப்போதும் ஆவலாதி வாசிப்பா. அதனால இந்த தடவை ரெஸ்டே இல்லாம திருச்செந்தூர், மதுரை, குலதெய்வம் கோவில், நெல்லையப்பர் கோவில்னு நித்தியம் ஒரு இடம் போயிட்டு வந்தோம். அத்வைதாவும் விஷ்வஜித்தும் பேசி சிரிச்சு விளையாடி பாட்டியை சந்தோஷப்படுத்தினா. ஒரு வாரம் போனதே தெரியலை. போகும் போது சென்னைக்கு தூத்துக்குடில ப்ளைட் ஏறினோம். விஷ்வாவுக்கு ப்ளைட் பிடிக்கலை. அம்மாவை ப்ளைட்ல வரச்சொல்லு நாம செல்வம் பஸ்ல வரலாம்னு கொஞ்சம் மொரண்டு பிடிச்சான். அடுத்த முறை குழந்தேளை காரணம் காட்டி இனிமே தங்கமணி ப்ளைட் புக் பண்ணமுடியாதுனு நினைச்ச போது கொஞ்சம் சந்தோஷமா இருந்தது. அவா எல்லாரையும் சென்னைல கொண்டு போய் விட்டுட்டு இரன்டு நாள் கழிச்சு நான் மட்டும் கல்லிடைக்கு திரும்பி வந்தேன். அம்மாவுக்கு ரொம்ப நாளா கால்முட்டில வலி இருக்கு. அதுக்கு இங்கிலிஷ் வைத்தியம் பாத்தா கொஞ்ச நாள் ஒழுங்கா இருக்கர மாதிரி பாவலா காட்டிட்டு மறுபடியும் பழைய குருடி கதவை திறடினு வந்து நிக்கர்து. இந்த தடவை அதுக்கு எதாவது பண்ணலாம்னு தான் முக்கியமான உத்தேசம். கேரளால போய் ஆயுர்வேத வைத்தியம் பாக்கலாம்னு பாத்தா அம்மாவுக்கு வெளில உள்ள சாப்பாடு எதுவும் வயத்துக்கு ஒத்துக்காது. திருனெல்வெலிக்குள்ள எதுவும் சொல்லிக்கர மாதிரி இல்லை. என்னடா பண்ணர்துன்னு இருந்தப்ப தான் ஆழ்வார்குறிச்சில ஒரு வைத்திய சாலை இருக்குனு கேள்விப்பட்டேன்.

 

அங்க போய் பாத்தேன். நல்ல ரம்மியமான சூழ்னிலை மற்றும் சமையல் இல்லாத சாப்பாடு முறைகள் இருக்கு. அங்க இருந்தவா பாதிக்கு மேல மூட்டுவலி கேஸ் இல்லைனா உடல் எடை பிரச்சனை உள்ளவா. வயசானவானு இல்லை நாற்பது வயசுக்கு குறைவா உள்ளவா கூட சிகிச்சைக்கு வரா. யாரும் இப்ப நடக்கர்தே இல்லை எல்லாத்துக்கும் பைக் பைக்னு வாகனத்துல ஏறினா கடைசில ஆழ்வார்குறிச்சில வந்து அவல் பொறிகடலை சுண்டல்னு சாப்பிட வேண்டிய நிலை வந்துடர்து. அங்க ஒரு சேலத்துகாரர் ‘பத்து பரோட்டா சாதாரணமா சாப்பிடுவேன் இப்ப பத்து நாளா கொத்தமல்லி சாறு தான் காத்தால ஆகாரமா தரா’னு ரொம்ப பாவமா சொல்லிண்டு இருந்தார். ‘இன்னும் பத்து நாள் கொத்தமல்லியோட சேர்த்து இஞ்சி சாறும் சாப்பிட்டாதான் இத்தனை நாளா சாப்பிட்ட பரோட்டாவை சரிகட்டமுடியும்’னு சொல்லிட்டு வந்தேன். ஒரு பெண்களூர்காரருக்கு உடம்பு முழுக்க தேங்காயை அறைச்சு பூசி விட்டுருந்தா இன்னொருத்தருக்கு கொத்தமல்லி பேக் போட்டு விட்டுருந்தா. தக்காளி சட்னியும் வெங்காயசட்னியும் மட்டும் தான் பாக்கி அதுவும் அனேகமா மரத்துக்கு அந்த பக்கமா இருப்பாளோனு கொஞ்சம் சம்சியமா இருந்தது. இட்லி பேக் உண்டானு யாரும் கேக்காதீங்கோ அதுக்கு பதிலா ஆட்களையே இட்லி மாதிரி ஆவில வேகவச்சு பளபளனு ஆக்கரா.

 

நல்லபடியா எல்லாம் முடிச்சு போன சமத்து போல தோஹாவுக்கு திரும்பி வந்தாச்சு.

பயணமும் ஊர் வம்பும் (Part 2)

 

“எழுந்திரிங்கோ! எழுந்திரிங்கோ! ஊர் வந்தாச்சு!”னு தங்கமணி பின்சீட்லேந்து தட்டினா. உண்மையாவே ஊர் வந்தாச்சு  போலருக்குனு கண்ணு முழிச்சு பாத்தா இந்தியாவுக்கு உள்ள தான் ப்ளைட் நுழைஞ்சுருக்கு. அதுக்குள்ள எழுப்பியாச்சு. தங்கமணிக்கு தூக்கம் வரலைனா பக்கத்துல இருக்கும் என்னையும் தூங்கவிடமாட்டா. ‘எங்கேந்துதான் தூக்கம் வருமோ? அதான் மூனுமணி நேரம் தூங்கியாச்சே போதும்! என்னோட பேசிண்டு வாங்கோ’னு சொன்னா. பகவத்கீதா பத்தி உங்களுக்கு என்ன தெரியும்?னு ஆரம்பிச்சா. எனக்கு எங்க தெருல இருக்கும் டாக்டராத்து கீதாதான் தெரியும் அதனால நீயே சொல்லுனு சொன்னேன். ‘ஒருத்தர் இருக்கார் அவருக்கு பகவத் கீதால இருக்கும் எல்லா ஸ்லோகமும் மனப்பாடமா தெரியும். எல்லா அத்தியாயத்திலையும் அவருக்கு தெரியாத விஷயமே கிடையாது, நீங்க ஸ்லோகம் சொன்னா அவர் அதுக்கு அர்த்தம் சொல்லுவார், நீங்க அர்த்தம் சொன்னா அதுக்கு உண்டான ஸ்லோகத்தை சொல்லுவார்.கின்னஸ்லேந்து வந்து அவரோட ஞாபகசக்தியை சோதிச்சு பாத்துட்டு உலக சாதனையாளர்னு சர்டிபிகேட் கொடுத்து கெளரவம் பண்ணியிருக்கானா பாருங்கோளேன்’னு சொல்லிண்டே வந்தா. நானும் அரைதூக்கத்துல இருக்கர்தை கண்டுபிடிச்சுடாம இருக்கனுமேனு ‘ம்ம்’ கொட்டிண்டே வந்தேன். ‘ஆனா இதுல ஆச்சரியமான விஷயம் என்ன தெரியுமோ’னு தங்கமணிமறுபடியும் ஆரம்பிக்கும்போது ‘நான் சொல்லட்டுமா’னு கேட்டேன். சந்தேகத்தோட ‘சொல்லுங்கோ!’னு சொன்னா. ‘அந்த பகவத்கீதா மாமா கல்யாணமே பண்ணிக்காத கட்டைபிரம்மச்சாரி, அவருக்கு குழந்தை/குட்டி எதுவுமே கிடையாது கரெக்டா?’னு கேட்டுட்டு தங்கமணியை பாத்தேன். மேடத்துக்கு பயங்கர ஆச்சரியம் ‘எப்பிடி கரெக்டா சொன்னேள்? உங்களுக்கு ஏற்கனவே அவரை பத்தி தெரியுமா?’னு கேட்டா.’அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை’னு நான் சொன்னேன். ‘பொய் சொல்லாதீங்கோ! எதாவது நியூஸ்ல படிச்சுட்டு எப்பொதும் போல கமுக்கமா என்கிட்ட வந்து கதையளக்காதீங்கோ!’னு சொன்னா.

 

‘எங்க ஊர் வாய்க்கால் மேல சத்தியமா அவர் யாருன்னே எனக்கு தெரியாது’னு நான் சொன்னேன். ‘அப்ப எப்பிடி கரெக்டா சொன்னேள் சொல்லுங்கோ!’னு தங்கமணி விடவேயில்லை. ‘எல்லாம் ஒரு அனுமானம் தான், அவருக்கு மட்டும் கல்யாணம்னு ஒன்னு ஆகி தங்கமணி வந்துருந்தாங்கன்னா அவங்கள சமாளிக்கவே அவருக்கு ஒரு ஆயுசு பத்தாது, அப்புறம் எங்கேந்து விபூதி யோகம், ராஜயோகம் எல்லாம் மனப்பாடம் பண்ண, நேரா பதினெட்டாவது யோகமான மோக்ஷ யோகம் தான், புள்ளைகுட்டியும் இருந்தா அவ்வளவு தான் ஜோலி முடிஞ்சது. அதனால தான் அவர் சிங்கிள் சிங்கமா இருக்கனும்னு யூகிச்சேன்’னு சொல்லிட்டு பக்கத்துல பாத்தா தங்கமணி அந்த பக்கமா திரும்பிண்டு ‘கொஞ்ச நேரம் நானும் தூங்கரேன் நீங்களும் தூங்குங்கோ’னு சொல்லிட்டா. நாம நியாய தர்மத்தொட பேசினா பதிலே வராது. கடைசியா பைலட் மாமா “எல்லாரும் சீட்டை கெட்டியா பிடிச்சுக்கோங்கோ! நாங்க ப்ளைட்டை கீழ இறக்கப் போறோம்னு சொல்லிட்டார். எல்லா குழந்தேளும் வானத்துல வண்டி பறந்துண்டு இருக்கும் போது ஒன்னும் தூங்காது. நை நைனு அழுதுண்டே இருக்கும் இல்லைனா முழு அகலத்துக்கு கண்ணை முழிச்சுன்டு படம் பாத்துண்டே வரும் ஆனா ப்ளைட் கீழ இறங்கும் சமயம் சொல்லி வச்ச மாதிரி எல்லாம் விழுந்து விழுந்து தூங்கும். மேல வச்ச பெட்டியை நாம தட்டுத்தடுமாறி தேடிண்டு இருக்கும் போது “பையன தூக்குங்கோ! தூங்கரான் பாருங்கோ!”னு தங்கமணி நம்பளை பிடுங்க ஆரம்பிச்சுடுவா.   

 

இந்த இமிக்ரேஷனுக்கும் லக்கெஜுக்கும் எப்பொதும் ஏழாம் பொருத்தம் தான். நாம போயி இமிக்ரேஷன்ல நிக்கும் போது தான் லண்டன், ஜெர்மனி, சவுத் ஆப்பிரிக்கானு எல்லா ப்ளைட்டும் வந்துடும். எல்லாரும் போய் இமிக்ரேஷன்ல போய் மொத்தமா நிக்கும் போது திருப்பதி தேவஸ்தானத்துல பிரம்மோத்ஸவ தரிசனத்துக்கு நிக்கர மாதிரியே இருக்கும். அதுலையும் எந்த வரிசைல போய் நிக்கர்துன்னு ரெண்டு நிமிஷம் யோசிச்சு ஒரு கட்டம் போட்ட சட்டை அணிந்த சுப்பிரமணியம் கவுண்டர் வரிசையை தேர்ந்தெடுத்து  நிக்க ஆரம்பிச்சு  ‘அப்பாடா’னு நாம பெருமூச்சு விடும்போது சொல்லிவச்ச மாதிரி நம்ப வரிசை நகரவே நகராது. “பெரிய புத்திசாலி மாதிரி இந்த வரிசைக்கு வந்தேள், நமக்கு அப்புறம் வந்த மஞ்ச கலர் சுடிதார் பேமிலி எல்லாம் பக்கத்து வரிசைல நகந்து போயாச்சு”னு தங்கமணி சொல்லும்போது நம்ம வரிசை இன்னும் நகரலையேனு ஒரு பக்கம் வருத்தம் இருந்தாலும், ‘எந்த மஞ்ச கலர் சுடிதாரை சொல்லரா நாமா பாக்கவே இல்லையே’னு கொஞ்சம் வருத்தமா ‘வடை போச்சே!’ வடிவேல் மன நிலைல இருப்போம். ‘என்ன பண்ண சொல்லு நான் எடுக்கர முக்கியமான முடிவுகள் எல்லாமே சொதப்பலாதான் இருக்கு. கல்யாணத்துக்கு பொருத்தம் பாக்கும் போது கூட’னு நாம ப்ளோவா பேசும் போது ‘வரிசை நகந்தாச்சு முன்னாடி போங்கோ’னு பேசர்தை கவனிக்காத மாதிரியே முகத்தை வச்சுண்டு தங்கமணி ஆட்டையை கலைச்சு விட்டுடுவா. கவுண்டர்ல போய் நின்னதும்...... (பயணம் தொடரும்)

பயணமும் ஊர் வம்பும்

 

போன வருஷம் மச்சினன் கல்யாண கதையை வச்சு போஸ்ட் எழுதினது அதுக்கு அப்புறம் ‘கப்சிப்’ காராவடை ஆயிடுத்து. ஆபிஸ்லையும் ஜோலி ஜாஸ்தி ஆயிடுத்து. பத்து ஒட்டகம் மேய்ச்சுண்டு இருந்தவனை முப்பது ஒட்டகம் மேய்க்க சொன்னா போஸ்ட் எங்கேந்து எழுத முடியும். சமுத்ரத்துல அலை ஓஞ்சதுக்கு அப்புறம் ஸ்னானம் பண்ண முடியுமா அதனால குலதெய்வம் பெருவேம்புடையார் மேல பாரத்தை போட்டு இந்த வருஷ ஊருக்கு போன வம்பை கொஞ்சம் அளக்கலாம். ஜூலை முழுசும் லீவு கிடைச்சது. கடைசி ரெண்டு வருஷமா கொராணா புண்ணியத்துல ஒரு பயலும் ஊருக்கு போகாததால இந்த வருஷம் ஜூன் கடைசி வாரத்துல இருந்தே எல்லாரும் புள்ளைகுட்டிகளை கூட்டிண்டு ஊருக்கு கிளம்ப ஆரம்பிச்சுட்டா. ஏர்லைன்ஸ்காரனும் அவனோட பங்குக்கு கடைசி ரெண்டு வருஷத்துல நாங்க வாங்காத டிக்கெட் பணத்தையும் சேர்த்து இந்தவருஷம் உருவர்துக்கு ப்ளான் போட்டுட்டான். பல்லாவரத்துலேந்து  குரோம்பேட்டை போகும் M52 பஸ் மாதிரி இருக்கும் இன்டிகோ ஏரோப்ளேன்லையே டிக்கெட் போடனும்னா காரை அடகு வச்சாதான் முடியும் அப்பிடிங்கர அளவுக்கு கிராக்கி. சரி ஸ்ரீலங்கா ஏர்லைன்ஸ்ல சகாய விலைக்கு போகலாம்னா நடுவானத்துல பெட்ரொல் இல்லாம நின்னுருமோனு பயம். ஏர் அரேபியால டிக்கெட் போட்டு ஷார்ஜா வழியா போகலாம்னு தோஹா ஏர்போர்ட் போனா GRT வளையல்மேளா மாதிரி ஒருவண்டி கூட்டம்.

 

அனேகமா எல்லாருமே இந்த வருஷம் கனெக்டிங் ப்ளைட் கோஷ்டி தான் நினைக்கறேன். தனியா போனா பிரச்சனையில்லை பிள்ளைகுட்டிகளை கூட்டிண்டு கனெக்டிங் ப்ளைட் ரூட் கொஞ்சம் ரிஸ்க். எதாவது ப்ளைட் லேட் ஆனாலோ நடுவழில கேன்சல் ஆனாலோ தங்கமணிகிட்ட திட்டு வாங்கும் தைரியம் இருந்தால் துணிந்து இறங்கலாம்.செக்கிங்-கிக்கிங் எல்லாம் முடிஞ்சு உள்ள போனா போர்டிங் ஆரம்பிக்கவே இல்லை. நாளைக்கு கல்யாணத்துக்கு இன்னிக்கே மண்டபத்துக்கு போய் நின்னவா மாதிரி நாங்க திருதிருனு முழிச்சுண்டு இருந்தோம். கேட்ல நிக்கர தடித்தாண்டவராயன்  நிச்சலனமா முகத்தை வச்சுண்டு மொளுக்கா நிக்கரான். ஆஜானுபாகுவா ஒரு மாமா முதுகுபையை போட்டுண்டு மெதுவா என்பக்கத்துல வந்து ‘என்ன ஆச்சாம்?’னு ஜாரிச்சார். நானும் "பாவம் காத்தால வரைக்கும் நன்னா தான் இருந்தாராம் அவாத்து மாமி கையால காபி குடிச்சதுக்கு அப்புறம் பேச்சுமூச்சு இல்லையாம்”னு சொல்லர தொணில “கேட் திறக்கர சாவியை காணுமாம்! கதவை உடைக்கலாமானு அவாளுக்குள்ள பேசிண்டு இருக்கா. உங்களை மாதிரி ஸ்ட்ராங்கானவாளா நாலு பேர் வேணுமாம்”னு நான் சிரிக்காம சொல்லிண்டு இருந்ததை அவரும் ரொம்ப சீரியஸா கேட்டுண்டு இருந்தார். ‘கனெக்டிங் ப்ளைட் வெயிட் பண்ணுமா? வெயிட் பண்ணுமா?’னு ஒரு தங்கமணி அவாளோட ரங்கமணியை பிடிச்சு உலுப்பிண்டு இருந்தா. ‘நானும் கேட் வரைக்கும் உன்னோட தானே வந்தேன் எனக்கு மட்டும் எப்பிடி தெரியும்’னு ரங்கமணி மொனகிண்டு இருந்தார். ‘கேள்விகேக்கர்துக்குதானே உங்க மாமனார் பெத்து அனுப்பியிருக்கார்’னு வாய் வரைக்கும் வந்துருத்து அப்புறம் என்னோட மாமானார் பெத்து அனுப்பின ஆள் பக்கத்துல இருக்கர ஞாபகம் வந்ததும் உசாராயிட்டேன்.

ஒருவழியா ப்ளைட் வந்து எல்லாரும் உள்ள ஏறி உக்காந்தாச்சு. பைலட் மாமா வழக்கம் போல "வரவழில கொஞ்சம் நாழியாயிருத்து! கவலையேபடாதீங்கோ! அரபிக்கடல் தாண்டியாச்சுன்னா அப்புறம் பைபாஸ் ரோடுதான்! சல்லுனு போய் கனெக்டிங் வண்டியை பிடிச்சுடலாம்”னு பொருவிலங்கா உருண்டையை வாய்ல போட்டுண்டு பேசும் இங்கிலீஸ்ல சொல்லிண்டு இருந்தார். ஏர் அரேபியால ஏறி உக்காந்தாச்சு. இந்த வண்டில முன்னாடியே புக் பண்ணி வச்சவாளுக்கு மட்டும் தான் சாப்பாடு தருவா மத்தவா கூப்பாடு போட்டுண்டு இருக்க வேண்டியது தான். தலையை எண்ணி இட்லி வார்த்த மாதிரி கணக்கா இருக்கா. பைசா குடுத்து கேட்டாலும் ஒன்னும் கிட்டாது.மசாலா தோசையும் சுலைமானி டீயும் குடிச்சு முடிக்கர்துக்குள்ள ஷார்ஜா வந்துடுத்து. ஏர்போர்டுக்குள்ள போனா திருனெல்வேலி ஆர் எம் கே வி கடைல நவராத்ரி சமயம் புடவை செக்ஷன்ல நுழைஞ்ச மாதிரி ஒரே கூட்டம். “எதை எடுத்தாலும் பத்து ரூபா! எதை எடுத்தாலும் பத்து ரூபா!” ராகத்துல மாடிப்படி பக்கத்துல ஒரு ஏர்போர்ட் ஆசாமி “சென்னை கொச்சி கல்கத்தா!”னு கூவின்டுண்டு இருந்தார். மறுபடியும் அந்த ஊர் ஏர்போர்ட் செக்யூரிட்டி செக்ல வேட்டியை உதறி காமிச்சுட்டு கனெக்டிங் ப்ளைட்டை பிடிக்க ஓட்டமும் நடையுமா போனோம். இருக்கர அவசரத்துல அந்த ஏர்போர்ட் ஆசாமி கல்கத்தா ப்ளைட்ல ஏத்திவிடாம இருக்கனுமேனு கவலையா இருந்தது. காத்தால கல்கத்தா வந்தா அப்புறம் “திண்டுக்கல் ராஸ்தா குஷ் குஷ்!”னு ஜப்பான் துணைமுதல்வர் போனவருஷம் பேசின மாதிரி பெங்காலிதான் பேசனும். என்னமோ எல்லாம் என்கிட்ட கேட்டு தான் பண்ணர மாதிரி தங்கமணி “பாத்ரூம் போயிட்டு வரட்டுமா"னு இழுத்தா. வேண்டாம்னு சொன்னாலும் கேக்கபோகர்து இல்லை இருந்தாலும் எல்லா தங்கமணிகளும் சம்ப்ரதாயத்துக்கு  ஒரு தடவை கேட்பார்கள். நல்லவேளை ஒரு ஏர்போர்ட் ஆசாமி ஆபத்பாந்தவனா வந்து “சென்னை வண்டி கிளம்பபோகர்து! பாத்ரூம் போனேள்னா வண்டியை விட்டுட்டு உக்காந்துண்டு இருக்கவேண்டியது தான்”னு பயம்குடுத்தினதால நேர வண்டில போய் உக்காந்துட்டோம். அடுத்த நிமிஷமே பைலட் மாமா “எல்லாரும் வந்தாச்சு கதவை சாத்து ராசாத்தி!”னு ஏர்ஹோஸ்டஸ் பொண்ணு கிட்ட மைக்ல சொல்லிட்டார்.

 

நல்ல மிருதுவான பரோட்டாவும் கொண்டைகடலை குருமாவும் முழுங்கிட்டு ஆழ் நிலை தியானத்துல  இருந்தபோது “எழுந்திரிங்கோ! எழுந்திரிங்கோ! ஊர் வந்தாச்சு!”னு தங்கமணி பின்சீட்லேந்து தட்டினா..... (பயணம் தொடரும்)